कसैलाई राजा चाहिएको हो भने ‘राजा चाइयो’ भन्ने पार्टी खोलेर चुनावमा आउनुहोला : झलनाथ खनाल [भिडिओ]
- युवराज गौतम
नेकपा (एकीकृत समाजवादी)का सम्मानित नेता झलनाथ खनाल पूर्वप्रधानमन्त्री हुनुहुन्छ । केपी शर्मा ओली नेतृत्वको सरकारको कडा आलोचना गर्दै आइरहनुभएका खनाल आफ्नै दल आबद्ध रहेको समाजवादी मोर्चाप्रति पनि सन्तुष्ट हुनुहुन्न । चीनको बिआरआइ परियोजनाको समर्थक रहनुभएका खनालसँग यिनै समसामयिक विषयवस्तुमा केन्द्रित भएर ले छोटो संवाद गरेको छ ।
दुई ठुला राजनीतिक दललगायतको सरकार छ । यो सरकारको काम कारबाहीलाई कसरी हेरिरहनुभएको छ ?
सरकार यथास्थितिवादको बाटोमा हिँडेको छ । देशमा संविधान जारी भइसकेपछि आमूल परिवर्तन गर्नुपर्छ भन्ने आम जनआकांक्षा थियो, राष्ट्रको आकांक्षा पनि त्यही थियो । पार्टीका कार्यकर्ताहरु र सम्पूर्ण वामपन्थीहरुको आकांक्षा थियो । तर, नेतृत्वमा वा सत्तामा पुगेपछि वामपन्थी साथीहरु यथास्थितिको बाटोमा हिँड्नुभयो । सामान्य सुधारका कुराहरु अर्थात् यति सडक बनाए उति बनाए भन्ने खालका क्रियाकलापमा अल्झिनुभयो । मुलुकको आर्थिक सामाजिक रुपान्तरण गर्ने कुराहरुमा केही पनि गर्न सक्नुभएन । भूमि सुधार गर्नुपर्छ, कृषि क्रान्तिका कार्यक्रमहरु ल्याउनुपर्छ भनेर हामीले आवाज उठाइरह्यौँ, कृषिलाई आधुनिकीकरण गर्नुपर्यो, यन्त्रिकीकरण गर्नुपर्यो भनिरहेका छौँ । हरेक किसानले जे उत्पादन गर्छन् त्यसको मूल्य पाउनुपर्ने, उत्पादित वस्तुले बजारको ज्ञारेन्टी पाउनुपर्ने भनिरहेका छौँ । त्यसको व्यवस्था सरकारले गर्नुपर्छ तर केही गर्न सकिरहेको छैन । स्थानीय वार्डका बजारदेखि लिएर पालिका, क्षेत्रीय, राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय बजारको समन्वय गर्ने काम राज्यको हो । यसमा आवाज उठाइरहेका छौँ । मुलुकमा राष्ट्रिय औद्योगिकरण गर्नुपर्छ भनेर आवाज उठायौँ तर यो सरकारले केही गरेन । सरकार यथास्थितिवादको बाटोमा हिँडिरहेकाले पुनरुत्थानवादीहरु अहिले जुर्मुराएका छन् ।
त्यसोभए यो सरकारले केही काम नै गरेको छैन ? संविधान संशोधन गरेर सारा समस्या हल गर्ने भनिरहेको छ त ?
यो सरकार गफ गर्ने सरकार हो, काम गर्ने होइन । त्यसैले संविधान संशोधनको कुरा पनि गफ मात्र भयो । सरकारसँग केही हुत्ति नै छैन । संविधान संशोधन गर्ने नै हो भने १० वर्ष हुन लाग्यो सबैभन्दा पहिला त सिंहावलोकन गर्नुपर्छ । त्यसका लागि विज्ञहरु, संविधानविदहरु विभिन्न क्षेत्रका विज्ञ वा प्राज्ञहरुसँग पहिला छलफल गर्नुपर्यो नि । पार्टीका नेतृत्वहरु, खासगरी जनप्रतिनिधिहरु भएर काम गरिरहेका प्रतिनिधिहरुले संविधान कसरी पालना भयो, त्यसबाट केही विकास गर्न सकियो कि सकिएन, संविधानमा कहाँ त्रुटीहरु छन् ति सबै कुराहरुको केलाएर सिंहावलोकन गर्नुपर्ने हो, केही भएकै छैन । हामीले अहिले जुन संरचना बनाएका छौँ, त्यो त अत्यन्तै खर्चिलो भइरहेको छ । विकास बजेट सबैभन्दा बढी मात्रामा सामान्य खर्चमा गइरहेको छ । यति धेरै मन्त्री र सांसद बनाइएकाले खर्च धान्न बजेटले भ्याइरहेको अवस्था छैन । त्यसैले यी सबै विषयबस्तुमा केन्द्रित भएर सिंहावलोकन गरेर कस्तो प्रशासन र जनप्रतिनिधिहरुसहितको संरचना बनाउँदा राम्रो हुन्छ, त्यसले विकास निर्माणमा योगदान पुर्याउन सक्छ भन्ने कुरालाई सिंहावलोकन गरेर संविधान संशोधन गर्नुपर्ने देखिन्छ । निर्वाचन प्रणालीमा पनि सुधार गर्नुपर्नेछ । सम्भावनाबिना नै संविधान संशोधन गर्छु भन्ने माथि टुप्पाका कुराहरु गर्ने फेदमा के भइरहेको छ थाहा नपाउने कुरा गफ बाहेक केही पनि होइन ।
केपी ओली र तपाईंबीच लामो समय सहकार्य भयो, सँगै राजनीतिमा आउनुभयो । उहाँको कार्यशैली र भिजनबारे जानकार हुनुहुन्छ । तर, ओलीकै नेतृत्व सरकारप्रति किन यतिधेरै अविश्वास ?
कामरेड केपी ओली मेरो २०२७ सालदेखिको साथी हो । साथीका रुपमा म उहाँलाई सम्मान गर्छु । देशको प्रधानमन्त्री तीन पटक बनिसक्नुभयो म सम्मान नै गर्छु । तर, देश, जनता र राष्ट्रको निम्ति गर्नुपर्ने काम पो गर्न सक्नुभएन । यो कुरामा चाहिँ म असाध्यै असन्तुष्ट छु । संविधान संशोधनको कुरा उहाँले ल्याउनुभयो, त्यसका लागि सात बुँदे सहमति गरेको भन्नुभएको छ । त्यसको लिखितसम्म नेपाली जनताले हेर्न पाएनन् । गर्यौँ सहमति भन्नुहुन्छ कहाँ गरेको थियो, के गरेको थियो, कति बुँदा थिए, त्यसमा के लेखिएको थियो जनताले हेर्न पनि पाएको छैनन् । संविधान संशोधन किन र के के विषयमा गर्ने केही प्रष्ट छैन । संविधानको धारा ४ धेरै कठिनका साथ बनाइएको छ, जसमा नेपालको कृषि, उद्योग, शिक्षा, स्वास्थ्यलाई कसरी विकास गर्न सकिन्छ, विदेश नीति के हुन्छ र हुनुपर्छ भनेर श्रृंखलावद्ध नीतिहरु अगाडि सारेको छौँ । जसलाई हामीले राज्यका निर्देश भनेका छौँ । त्यो नीतिहरुलाई त सरकारले अहिलेसम्मको छोएको पनि छैन । सायद यो देशमा बनेका प्रधानमन्त्रीले त्यसलाई पढेका पनि छैनन् । त्यसैले संविधान कार्यान्वयन नै भएको छैन, कसरी संशोधन हुन्छ ? कार्यान्वयन गरेर त्यसले पुगेन भने पो संशोधन गर्ने होला नि ।
चीन सरकारको बेल्ट एण्ड रोड इनिसिएटिभ (बिआरआई) परियोजनाका बारेमा तपाईं खुलेर वकालत गरिरहनुभएको छ । खास यसमा के रहस्य छ ?
बिआरआई एउटा विश्वव्यापी प्रोजेक्ट हो । चीनले अगाडि सारेको भएता पनि अहिले त्यो विश्वव्यापी भएको छ । विश्वका १५० वर्षभन्दा बढी देशहरुमा विस्तार भइसकेको छ । यसमा ट्रिलियन्स डलर लगानी भइसकेको छ । सारा विश्वले फाइदा उठाइरहेको छ । तर, नेपालमा यो ल्याउन हुँदैन भनेर उफ्रेका छन् । बिआरआइलाई बुझ्दै नबुझी ऋण ल्याउन हुँदैन भनिरहेका छन् । ल्याउन हुने नहुने त सम्बन्धित सरकारसँग वा देशमा आवश्यकता छ कि छैन भन्ने अध्ययन भएकै होला नि । यसबारेमा पहिलो कुरा बुझाइमा कमजोरी भइरहेको छ । विन विनको आधारमा दुईदेशबीचमा साझेदारी गरेर विकास गर्ने, त्यसका लागि साधन स्रोत उपलब्ध गराउने अवधारणा हो बीआरआइ भनेको । यसबारे पहिले बुझ्नपर्यो ।
जुन अवधारणाका साथ काम भइरहेको छ त्यो नेपाललाई चाहिए लिए हुन्छ । नचाइने हो भने जबरजस्ती नि गरिएको छैन । अहिले देशमा अभाव के छ भने हामीसँग टेक्नोलोजी छैन, पुँजी छैन । कुनैपनि काम गर्दा पुँजी र टेक्नोलोजी त जसरी पनि आवश्यक छ । पुँजी र टेक्नोलोजी चाहिने भएकाले बिआरआई जस्तो एउटा अन्तर्राष्ट्रिय प्रोजेक्टबाट चीनसँग मिलेर काम गर्न सक्छौँ । हालैमात्र मनाङ, मर्स्याङदी जलविद्युत योजना निर्माण भइरहेको छ त्यो चाइनाले अर्बौँको ऋण दिएर काम अगाडि बढेको हो । सरकारले ऋण लिनु हुँदैन भन्छ त्यहिँबेला यो प्रोजेक्ट अगाडि बढेको छ । यो निजी क्षेत्रसँग सम्बन्धित भए पनि नेपालभित्रको परियोजना हो ।
अमेरिकामा डोनाल्ड ट्रम्पको सरकार आएपछि नेपाललाई प्रदान गरिएको सहायता कटौती भएको छ । यसको प्रभाव कस्तो पर्ला ?
ट्रम्प प्रशासन चल्तीको शिखरबाट तल झर्न थालेको छ । कमजोर हुन थालेको छ । विश्वमा जुन उसको प्रभाव थियो त्यो प्रभाव खुइलिन थालेको छ । त्यसका पकडहरु खुइलिन थालिसकेका छन् । ट्रम्पलाई आफ्नै कतिपय आन्तरिक कामहरु गर्नलाई पनि पुँजीको अभाव छ । त्यसले गर्दा विश्वव्यापी रुपमा दिइरहेको जुन बिलयन्स अफ डलर छ त्यो सहयोगलाई कटौती गर्न खोज्दैछन् । यसैगरी नेपालमा आइरहेको सहयोगलाई उनले बन्द गरेका छन् । विश्वव्यापी रुपमा नै युएसएड बन्द भयो । युएसएडमार्फत् नेपालमा आएको अधिकांश पैसा व्यक्तिगत रुपले वकिल, पत्रकार, विशेषज्ञलाई प्रदान गरिएको थियो । अधिकांश चिनियाँ एनजिओहरुलाई पनि दिइरहेको थियो । एनजिओमार्फत् देशमा कुनै कुनै गडबडी मच्चाउने क्रममा थिए । तर, अहिले उनीहरु आफू सुदृढीकरण भएर जान खोज्दैछन् । कर लगाउन खोजिरहेका छन्, अहिले ट्रम्पको हातमा भएको सबैभन्दा ठुलो मिसाइल भनेको ट्याक्स मिसाइल हो । ट्याक्स मिसाइल अमेरिकाले प्रयोग गरिरहेको छ । जसका कारण अमेरिका र क्यानडाको बीचमा, अमेरिका र मेक्सिकोको बीचमा, अमेरिका र युरोप, अमेरिका र चाइनाका बीच पनि अन्तर विरोध बढ्दै छ । अमेरिका र भारतका बीचमा पनि अन्तर विरोध बढिरहेको छ । समग्रमा अमेरिका र विश्वसँगको सम्बन्धमा अन्तर विरोध बढिरहेको छ । अमेरिका एक्लो हुँदै छ । अब अमेरिका कसरी अगाडि बढ्छ भन्ने कुरामा हेर्न लायक बनिरहेको छ । घटनाक्रम स्थिर भइसकेको छैन, भर्खर सुरुवात भएको छ । यसले विश्वव्यापी रुपमा प्रभाव पार्दै छ । कुनै ठाउँमा सकरात्मक प्रभाव पारेपनि धेरै ठाउँमा नकारात्मक प्रभाव पारेको छ । विश्वको बजार अब लथालिङ्ग हुँदै छ । बजारको चेन एकदमै डिस्टर्ब भइसकेको छ । विश्व अर्थतन्त्र अब गिर्ने अवस्थामा पुगिसकेको छ । हिजो जुन ढंगले उत्पादन भइरहेको थियो, उत्पादन अब गिर्छ । उत्पादन गिरेपछि व्यापार पनि खुम्चिने छ । विश्व अर्थतन्त्रले यसलाई नकारात्मक प्रभाव पार्दै छ ।
तर बिआरआई परियोजनाका विषयमा केही देशले विरोध जनाइरहेका छन् । एमसीसीको समर्थन गर्नेहरुले बिआरआइको विरोध किन भइरहेको छ ?
भारतले अहिलेसम्म बिआरआइलाई एकदमै नकारात्मक तरिकाले हेरेको छ । तर, बिआरआई भारतकै हितमा छ । भारतीय नेतृत्वले यो विषयमा पुनःविचार गर्न बाध्य हुन्छ । त्यो दिन आउँदै छ । नेपालमा चीनले गरेका सहयोगहरुप्रति पनि नकरात्मक दृष्टिकोण राख्ने गरेको छ । त्यो कुरा परिवर्तन हुनुपर्छ । नेपाल भारतका विरुद्ध पनि छैन र नेपाल चीनका विरुद्ध पनि छैन । नेपालका निम्ति चीन र भारत उस्ताउस्तै छिमेकीहरु हुन् । हामी राम्रो सम्बन्ध बनाउन चाहन्छौँ । वास्तवमा बिआरआई भारतको पनि हितमा छ । भारतले पनि त्यसलाई प्रयोग गरोस् । हामी के चाहन्छौँ भने चीन र नेपालको बीचको कनेक्टिविटी अहिले जोड्नुपर्ने अवस्था छ । कनेक्टिविटी भनेको अहिले रोड, रेलवे, ट्रान्समिसन लाइन आदी हुन् । टेलिफोन, साइवर पनि हुन् । यी सबै कनेक्टिविटीलाई डेभलप गर्नुपर्ने आवश्यक छ ।
पछिल्लो समय राजावादीहरु सडकमा आइरहेका छन् । राजतन्त्र पुनःस्थापनाको माग चर्किरहेको छ, यो कत्तिको सान्दर्भिक छ ?
गणतन्त्र मास्नुपर्छ, राजतन्त्र ल्याउनुपर्छ, हिन्दुराष्ट्र बनाउनुपर्छ भनेर राजावादीहरु भनिरहेका छन् । यिनीहरु सबै संविधान विरोधी कुराहरु हुन् । गणतन्त्र विरोधी कुराहरु हुन् । स्वभाविक कुरा होइनन् । उनीहरुको सुरुदेखिको गतिविधि हेरिरहेको छु । त्यो दिन अर्थात १५ गतेको वामपन्थी र राजावादीहरुको दुवै प्रदर्शनका गतिविधिहरु सुरुदेखिनै ठुलो भिन्नता देखिन्छ । राजावादीहरु सुरु देखिनै हिंस्रक देखिएका छन् । सुरुदेखि उत्ताउलो गतिविधि गर्दै बसेका थिए । त्यस्तै गतिविधिका विच अश्रुग्याँस खसेको देखिन्छ । त्यसपछि अराजक र अराजनीतिक भीड बढ्दै गएको देखिन्छ । योजनाबद्ध तरिकाले पेट्रोल बम पनि बोकेर हिँडेको देखिन्छन् । त्यो पूरै गुण्डागर्दी शैलीको छ । पन्चायत कालमा मण्डलेहरुले गरेको जस्तो गतिविधि देखियो ।
आन्दोलनको नेतृत्व दुर्गा प्रसाईं मात्र होइन अन्य विद्वान नेताहरु पनि गर्नुभएको थियो नि । थाहा छ हजुरलाई ?
डा.प्रकाशचन्द्र लोहनी पनि त्यो प्रदर्शनमा थिए । नवराज सुवेदीलाई भने कसैले बोकेर लगेको देखेको थिएँ । तर, उनीहरुले त्यो मासलाई शान्त पार्न एक शब्द पनि बोलेनन् । धवल शम्शेरको धवल कहाँ पुग्यो कुन्नि थाहा पाइएन । बीबीसीका पूर्वपत्रकारले पनि केही गर्न सकेनन् अझ आक्रोश पैदा गरेको जस्तो देखिएको थियो । दुर्गा प्रसाईले त झन् प्रहरीहरु भएको ठाउँमा गाडी लगेर किच्न गएजस्तो देखिएको छ । उनी कसरी कमाण्डर भए बुझ्न सकिएको छैन । उनीहरुमा सामान्य लोकतन्त्रको अभ्यास, शिक्षा, आचरण, स्वभावसम्बन्धी ज्ञानको अभाव देखियो । गुन्डागर्दीको पक्षमा लाग्ने, जसले पैसा दिन्छ त्यसको पछाडि लाग्ने जस्ता विभिन्न स्वार्थी मानिसहरु त्यहाँ आएको स्पष्ट देखिन्छ ।
त्यसोभए त्यो आन्दोलनको जिम्मेवारी कसले लिनुपर्छ ?
राजनीतिक रुपले भन्नुपर्दा घटनाको मुख्य जिम्मेवार भनेको पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र शाह नै हुन् । फागुन ६ गतेको अभिव्यक्ति र २५ गते जुन खालको स्वागत समारोह गर्न लगाए त्यहीँ क्रियाकलाप परिणाम हो । त्यसैले सम्पूर्ण घटनाक्रमको मुख्य जिम्मेवार पूर्वराजा नै हुन् । ज्ञानेन्द्रलाई जोगाउनको लागि म जिम्मेवार हुँ जस्ता कुरा गरेर कसैले ढाल बन्न खोज्ला, ढाल बन्न चाहन्छन् होला, बन्दै रहुन । १६ वर्षभन्दा अगाडिसम्म नेपालमा राजतन्त्र थियो, त्यो राजतन्त्रको अन्तिम राजा ज्ञानेन्द्र थिए अब नेपालमा राजतन्त्र छैन, राजा छैनन् । यद्यपि, नेपालमा राजारामहरु छन्, राजा शाक्यहरु छन्, अझ राजेन्द्रहरु पनि छन् तर अब राजा नभएको मुलुक घोषणा भइसकेको छ । यो गणतन्त्र मुलुक हो । त्यसकारण अब राजा नेपालमा समाप्त भइसके । कसैले राजा फर्काउछु भनेर फर्किन सक्दैन । बिहान पश्चिमबाट घाम झुल्काउछु भनेर सक्छ कसैले भन्न त पाउँछ । मूर्खता व्यक्त गर्न पाउछ तर त्यो पश्चिमबाट झुल्किनेवाला छैन । राजतन्त्र यो मुलुकमा फर्किनेवाला छैन ।
अनि राजावादीको माग सम्बोधन चाहिँ कसले गर्ने त ?
यसलाई सम्बोधन गर्ने भनेको त संविधानले नै हो । संविधानले सम्बोधन गर्छ । यदी कसैलाई राजा चाहिएको हो भने ‘राजा चाइयो’ भन्ने पार्टी बनाएर आउनुहोला । अनि त्यो पार्टीले संविधान अनुसार चुनाव पनि लड्नुपर्छ । चुनावमार्फत दुई तिहाई बहुमत ल्याउनुपर्छ र संविधान संशोधन गरेर राजा राख्ने व्यवस्था गर्नुहोला । त्यो संवैधानिक हकको कुरा हो । त्यो बाहेक अर्को बाटोबाट नेपालमा राजा आउने सम्भावना छैन ।
पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र स्वयमले राजगद्दी सम्हाल्छु भन्नुभएको छ भन्ने सुनिन्छ नि !
इच्छा राख्न पाए । दुईचार जनाले उहाँलाई साथ दिनु सामान्य कुरा हो । जतिबेला देशमा क्रान्ति हुन्छ त्यो क्रान्तिपछि प्रतिक्रान्तिको काल आउछ भन्ने गरिन्छ । क्रान्ति भएपछि नेतृत्व निर्माण हुन्छ त्यो नेतृत्वले क्रान्तिको वास्तविकता, तात्पर्य, उद्देश्य र सारलाई बुझेर समाजलाई रुपान्तरण गर्न सकेन भने प्रतिक्रान्तिको एउटा क्षण आउँछ । मलाई लाग्छ अहिले यस्तै भएको हो र प्रतिक्रान्ति गर्न खोजिएको हो । नेपाली जनता सचेत छन् । त्यसैले हामीले यतिबेला जनतालाई अझ राम्ररी संगठित गर्नतिर लाग्नुपर्छ । अहिले नेपालमा विभिन्न प्रवृत्तिहरु देखा परिरहेका छन् । एउटा पुनःउत्थान प्रवृति, अर्को यथास्थिति प्रवृति हो त्यो सत्ताधारीहरुमा देखिन्छ । र अर्को आमूल परिवर्तन गर्नुपर्छ भन्ने क्रान्तिकारी जनताहरुको प्रवृति हो । हामीले जनताको आमूल परिवर्तन गर्ने प्रवृत्तिलाई मलजल गर्नुपर्छ । आउने चुनावमा यो प्रवृति आम जनताका नेताको विजय हुनुपर्छ । जनताका पार्टीहरुले विजय प्राप्त गर्नुपर्छ । जनताका सांसद, प्रतिनिधिहरु जसले क्रान्तिको वाहन गर्न सक्छन्, भूमि सुधार, कृषि क्रान्ति, यान्त्रिकीकरण गर्ने, शिक्षा, स्वास्थ्यमा व्यापक सुधार गर्ने, देशमा औद्योगीकरण गर्ने, रोजगारी सिर्जना गर्ने शक्तिलाई साथ दिनुपर्छ । राष्ट्रियताको सवालमा कमजोरी देखिरहेका छन् त्यसलाई बलियो बनाउनेतर्फ जानुपर्छ ।
यहीबेला नेकपा (एकीकृत समाजवादी) पार्टीले देशव्यापी भण्डाफोर अभियान गर्दै छ । यसको उद्देश्य के हो ?
अब पुनःउत्थानवादीको भण्डाफोर गरेर मात्र हुँदैन, भण्डाफोर राजनीतिक अभियान मात्र हो । यथास्थितिवादीले ठिक ढङगको नीति लिएर जनता र राष्ट्रको निम्ति काम गर्न नसक्नुको कारणले पुनःउत्थानवादीहरुको उत्पति भएको हो । यथास्थितिवादीहरुका विरुद्ध नै हो हाम्रो लडाई । क्रान्तिकारी जनताले आमूल परिवर्तन हुनुपर्छ भन्ने चाहेका छन् । खासगरी वामपन्थी शक्तिहरु, क्रन्तिकारी, समाजवादी शक्तिहरु अब समाजवाद नै विकल्प हो भनेर भनिरहेका छन् । त्यसैले उनीहरु सबै उठ्नुपर्छ । सारा वर्गीय शोषणहरुलाई अन्त्य गर्ने एक मात्र विकल्प समाजवाद हो, सामाजिक विभेदहरुलाई अन्त्य गर्ने विकल्प समाजवाद हो, भष्ट्राचारलाई अन्त्य गर्ने, कृषि क्रान्ति, भूमि सुधार, औद्योगीकरण गर्ने एक मात्र विकल्प भनेको समाजवाद नै होे । त्यसैले जनताको हित गर्ने शक्तिहरुलाई विजय गराई राज्य सत्तामा ल्याएमात्र मुलुक समाजवादतर्फ जान्छ । यसमा जनतालाई व्यापक शिक्षित गर्नुपर्ने छ । भण्डाफोर अभियान त्यही शिक्षाका लागि पनि हो । पुनःउत्थानवादी प्रवृतिबाट केही हुनेवाला छैन, सर्तक रहौँ । यो यथास्थितिवादी सरकार वा सत्ताबाट पनि केही भइरहेको छैन त्यसको विकल्प खोजौँ । दुई पार्टी मिलेर जे गरिरहेका छन् यिनीहरु अकर्मण्डीय र नीतिहीन छन् । उनीहरुसँग उद्देश्य पनि छैन, जनताप्रतिको प्रतिवद्धता पनि छैन् । त्यसकारण जनताको संघर्षलाई प्रतिनीधित्व गर्ने राजनीतिक नेता र पार्टी लार्ई विजयी गराउनुपर्छ भनेर जनतालाई शिक्षित गराउने नै भण्डाफोर अभियान हो ।
तर, पार्टीभित्रै अन्तरविरोध र बेमेल देखिन्छ । यस्तो अवस्थामा भण्डाफोर अभियान प्रभावकारी होला र ?
कम्युनिस्ट पार्टीहरुमा पनि दक्षिणपन्थी अवसरवाद छ । कोही कांग्रेसको पुच्छर बन्दै छन्, कोही कांग्रेसको बुई चढेर मात्र केही गर्न सकिन्छ भन्ने किसिमका छन् । कोही कांग्रेसको पकेटमा छिरेर भएपनि सत्तामा एउटा÷एउटा मन्त्री लिएर भएपनि बसौँ भन्ने छन् । यी सबै दक्षिणपन्थी अवसरवादी हुन् । त्यस्ताहरुलाई जनताले बडार्नुपर्छ र पार्टीभित्रै भएका त्यस्ता तत्वलाई पन्छाउनुपर्छ । पार्टीभित्रका क्रान्तिकारी तत्व, नेता, कार्यकर्ताहरुबीच गोलबन्द भएर अगाडि बढ्नुपर्छ । प्रभाव बढाउनुपर्छ र त्यस्ता पार्टीहरुबीच एकता हुनपर्छ । त्यसैले सम्पूर्ण क्रान्तिकारी वामपन्थीहरुबीच व्यापक एकता बनाएर वामपन्थी मोर्चा चुनावमा क्रान्तिकारी हस्तक्षेपको साथमा राष्ट्रव्यापी उमेद्वार उठाएर अगाडि बढ्नुपर्छ ।
सामाजवादी मोर्चा छँदै छ वामपन्थी मोर्चा किन चाहियो ?
साथीहरु समाजवादी मोर्चा भन्नुहुन्छ । म समाजवादी मोर्चा देख्दिन । त्यो वामपन्थी कार्यगत एकता हो । बेकारमा समाजवादी मोर्चा आदि इत्यादी भनेर मुख दुखाउने काम गर्नुहुन्छ । यो मुख दुखाउने र गफ गर्ने बाहेक अरु केही पनि होइन । तर, व्यवहारिकता चाहीं के हो भने वामपन्थी समूहहरुको कार्यगत एकता चाहीं पक्कै हो । अस्ति प्रदर्शनी मार्गमा भएको सभा पनि चारवटा वामपन्थी समूहहरुले मिलेर गरेको कार्यगत एकता हो । मोर्चा भन्नु बेकार छ । एकता हो त्यो, बरु यस्तो एकता अरु सबै वामपन्थीहरु बीचमा विस्तार गरेर व्यापक बनाएर लानसके त्यसले फल निकाल्न सक्छ ।